Yâr Dediğin

Yaprağı hiç ağır, gelmez ki dala
Irgalasan dalı boğulur gama
Vurgun yemiş yürek tutmaz ki yama
Yâr dediğin kıymet bilendir dostum

Sözün özü yürekten çıkmayınca,
Gül de solar, bülbül ötmez dalınca.
Nice sevdalar biter adım kalınca,
Sadakatle sevendir yâr dediğin dostum.

Meram anlatırken körkütük hama
Muhatap olursun haksız ithama
Nedensiz hiç olmak koyar adama
Böyle dost ömürden çalandır dostum

Kimisi var, yanındayken bile yok,
Sözü var, özü yok, yüzünde hep şok.
Sırtını dönerken vurursa bir tok,
Dost değil, içinden yılandır dostum.

Su dökmeyip kine, yeğlerse seyri
Bir dünya kurmazsa nefretten ayrı
Menfaat gözetip beklerse hayrı
Boşuna zamanın, alandır dostum

Oturupta şöyle kısadan hisse
Dönen onca dolap, bunca desise
Candan görüp fikrim, sorarlar ise
Kişi hoşgörüyü, salandır dostum

Az olsun amma helalinden olsun
Haneme bereket, huzurlar dolsun
Sula çiçekleri, solarsa solsun
Gönlüme teselli verendir dostum

Hakkı Kalabalık