MAVİ

Bir akşam esintisi değdi yüzüme,
Gökyüzü suskun,
Gözlerimse bir yorgunluk denizi.
İçimde derin bir mavilik,
Ne deniz, ne gök,
Bir boşluğun,
Kırık bir aynanın yansıması gibi,
Parçalanmış, dağılmış,
Ama hâlâ ışık tutan.

Sahilin kenarında yürürken,
Ayak izlerim denize yazılan kelimeler gibi,
Dalgalar usulca siliyor hepsini,
Zaman bile unutmaya mecbur kalmış beni.

Uzakta, gri bulutlar bir perde gibi çekiliyor,
Gözlerim o maviye takılı kalıyor,
Bir gölge süzülüyor ufukta,
Ne kuş, ne bulut;
Sessiz ve ağır,
Dokunamıyorum ama varlığı var.

O mavi,
Bir nefes gibi ciğerime doluyor,
Dokunamadığım bir sevgili,
Soğuk,
Uzak,
Ve ardında bıraktığı sessizlikle ağır.

Gece indiğinde üzerine,
Renkler soluyor,
Hatıralar titriyor,
Yalnızlık o mavide eriyor,
Ve ben,
Sen hiç gitmedin sanıyorum,
Ama sen,
Hiç burada olmadın.

Mavi dedim adına,
Çünkü yokluğun böyle güzel görünmesi
Mümkün değilmiş meğer.

Mavi,
Dudaklarımda isimsiz bir dua,
Kalbimde kırık bir şarkı,
Ve gözlerimde yaşla yıkanmış bir rüya.

Ruhumun kıyısında bekleyen bir ses,
Dön diye ısrarla dokunan,
Gözlerimle görmediğim mavi  bir umut.

Anladım ki unutulmak,
Gitmekten çok, daha soğuk bir yalnızlıktı.