Bir çocuk ağlıyordu geçmişte

Korkunun izleri iriydi gözlerinde

Yaşlar kirli yanaklarında
Çamur deryası olmuş akıyordu
Ki yakılmıştı elleri ateşlerde
Ve dağlanmıştı o masum ciğeri közlerde

Oy! İçimin dertli ağrısı
Hâyallerini kim çaldı?

Kaybettin mi?
Nerede pabucunun teki?

-Ya! Sevinçlerini hangi kartalın pençesine kaptırdın?

Duman gözlüm

Yaşamadın ki hiç
Yaşatamadık ki seni çocuk gibi

Tanıdığın boş kovanlardı oyuncak yerine
ve kanla resimler yapmayı öğrenmiştin ilk
Hemde çok güzel resimler (!)

Hiç bir ressam resmedemezdi korkuyu
Sen çizdin fırçasız tualsiz
Başardın işte sevin şimdi bir/incisin.

Zeytinim

Aç ve annesiz yaşamayı nasıl öğrendin?
Nasıl bilebildin sevgisiz ellerde büyümeyi?
Kişi bazen bekler ya hep sevilmeyi
Ve taştır hep azığı aş diye yediği

Bir lokmadır aşk dediğin kursağımda
Sensiz boğazımdan geçmeyen

Küçüğüm
Ne zaman öğrettiler sana ölmeyi?

01 Kasım 2008 C.tesi 11:30

Emine Genç