Çocukluğuma El Sallarken

Kaldım yine gecenin bir yarısı,
Karanlığın içinde…
Şu hatıra denen anılar
Uykumu kaçırmakta.

Nedendir bilmem, bir özlem var geçmişe,
Alıp götürür beni uzaklara.
Ne kadar mutlu olduğum gelir aklıma:
Keşke büyümeyip hep çocuk kalsaydık,
Dünyanın binbir derdiyle uğraşmasaydık.

Uyanmamak için annemize nazlansaydık,
Tekrar mahallenin çocuklarıyla oynasaydım,
Yere düşünce “Anne!” deyip eve koşsaydım.

Bir hatıradır gelir gecenin bir yarısı,
Beni mutlu eden...
Şimdi ne mahallem kaldı
Ne de o çocuklar.

Bir koşuşturmacadır yaşadığımız,
Bir bir yitirdik anılarımızı.
Büyüdükçe uzaklaştık çocukluğumuzdan,
Tespih tanesi gibi savrulduk uzak diyarlara.

Bir istasyon düdüğü çalıyor uzaklardan...
Dumansız bir tren geçiyor Sirkeci Garı’ndan,
İçinde çocukluğum, el sallarken camdan.
Gözyaşlarım kirpiğime takılı kaldı.

Oysa komşularımız su dökmüştü
Bizi uzak şehre götüren otobüsün ardından.
Elimde bir hayal kaldı yaşananlardan.
Çok el salladım kıyıdan uzaklaşan gemilere...
Aslında gemiler kıyıdan uzaklaşırken
Bende çocukluğumdan uzaklaşıyordum. E.Balta