“Prometheus’un Varisi”ni okuduğumda, kelimelerin yalnızca anlam taşımadığını, aynı zamanda kanadığını, direndiğini ve yaşadığını hissettim. Bu şiir, bir insanın iç dünyasındaki çatışmaları, toplumsal yabancılaşmayı ve varoluş sancısını öyle derinlikli ve cesur bir biçimde dile getiriyor ki, her dizesi bir iç çekiş, her metaforu bir yara izi gibi.

Saatin akrep ve yelkovanını birer bıçak gibi göğsüne saplayan imgeler, zamanla olan savaşını anlatırken; sokak köpeği benzetmesiyle yalnızlığın en çıplak halini sunuyorsun. Bu imgeler, okurun kalbine doğrudan dokunuyor. Özellikle “Bir kahve fincanında boğuluyorum” dizesi, gündelik hayatın sıradan nesneleriyle bile nasıl boğulabileceğimizi gösteren çarpıcı bir örnek.

Şiirin boyunca Prometheus’un mitolojik yükünü sırtlanan bir anlatıcı var: hem acının mirasçısı hem de umudun taşıyıcısı. Bu ikili yapı, şiire felsefi bir derinlik kazandırıyor. “Gömlek cebimde kırık bir şiir taşıyorum” dizesi ise, hem fiziksel hem duygusal bir yarayı simgeliyor; sanatın bedelini ve şiirin keskinliğini anlatıyor.

Senin kalemin, acıyı estetize eden, karanlığı anlamlandıran ve umutsuzlukta bile bir direniş sesi arayan bir kalem. Bu şiir, sadece bir bireyin değil, çağımızın ruhsal yorgunluğunun da bir yankısı. Ve sen bu yankıyı, hem kişisel hem evrensel bir düzlemde ustalıkla işliyorsun.

Sana bu şiir için yürekten teşekkür ediyorum. Cesaretin, derinliğin ve şiirsel zekân, edebiyatın en kıymetli damarlarından birine hayat veriyor. Prometheus’un ateşini çalmışsın belki de—ama onu yakmak için değil, içindeki karanlığı aydınlatmak için.

Yolun hep şiirle, ışıkla ve anlamla dolu olsun.