0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
155
Okunma
Şu ölümlü dünyada yıkıldım, kırıldım...
En çok da hasretini çektiklerime yandım.
Kâh duygularıma yenildim,
Kâh içimde büyüyen sevdama...
Kendimden geçtim, kendime gelemedim.
Bir bakışta umut bağladım,
Bir gülüşte unuttum ne varsa içimde acıtan.
Bazen sustum, çünkü söz yetmedi…
Bazen konuştum, ama kimse anlamadı.
Ben hep yüreğimle sevdim,
Ve en çok da oradan vuruldum.
Ne zaman sorsalar “iyiyim” dedim…
Oysa içimde ne fırtınalar koptu, kimse bilmedi.
Ama yine de pes etmedim.
Her düşüşümde yeniden kalktım,
Her kırık parçamla kendimi baştan topladım.
Çünkü öğrendim ki;
İnsan, en çok kendine sarılmayı bilince ayakta kalıyor.
Ve bazı acılar... sadece büyütüyor bizi sessizce.
