Evlilik ile huzur, mutluluk paylaşılır,
İki gönül yürekten birbirine bağlanır,
Her türlü olumsuzluk bu şekilde aşılır,
Eğer aksi olursa yürek dertle dağlanır.

Eskiden bu anlayış hakimdi yüreklerde,
İki baş bir yastıkta akde vefa ederdi,
Ayrılığın tufanı değmezdi hiçbir ferde,
İki ruh bu şekilde bu dünyadan giderdi.

Koşullar günümüzden hem de nasıl ağırdı,
Nerde böyle düğünler, damatlıkla gelinlik,
Böyle güzelliklere kulaklar çok sağırdı,
Ama o gönüllerde bir başkaydı selinlik.

Geçim sağlamak bile öylesine bir zordu,
Kimisi kıt kanaat sağlardı geçimini,
Bu hal o yuvaları ne biçim yoruyordu?
Böyleyken bozulmazdı o evlilik yemini.

Gelelim günümüze, çoğu yüzler boyalı,
Bu yüzden boşanmalar evliliklerden fazla,
Birliktelik çoğunda menfaate dayalı,
O boyalı kalp ve ruh doymak bilmez de azla.

Nerede o baştaki dilden dökülen sözler?
Dönüşürler şartlara, umulmadık cezaya,
Yaşam ile varlıkta hep yükseklere gözler,
Dikildikçe uğrarlar sonu gelmez kazaya.

Elbette ki bu durum hayli üzüyor bizi,
Ama dinlemeyene geçmiyor ki sözümüz,
Demezler deprem gibi bu ayrılığın izi,
Acaba savacak mı, gülecek mi yüzümüz?