Bazı insanlar için ne kadar fedakârlık yapsan da yetmez.
Onlara dünyayı versen bile daha fazlasını isterler.
Her verdiğinde biraz daha eksilirsin;
her istediklerinde biraz daha küçülürsün.
Günün sonunda,
onlar büyür,
sen tükenirsin.

Düşüncesiz insanlar,
verdiğin değeri görmezler.
Senin kalbini anlamaz,
verdiklerini takdir etmez,
hatta seni verdiklerinle yargılarlar.
Ne kadar verirsen ver,
onlara hep borçlu kalırsın.

Medeniyetsiz insanlar,
fedakârlığı bir hak olarak görürler.
Verdiğin her şey onların gözünde sıradanlaşır,
vermediğin tek bir şey ise gözlerine batar.
Seni her seferinde suçlarlar,
daha fazlasını istemek için
sana hiç durmadan yüklenirler.

Ve sonunda,
kalbini, ruhunu, hayatını
onlara verdiğinde bile,
yine yetmez.
Sen çürürsün,
ama onların açlığı hiç bitmez.

Böyle insanlar için kendini harcadığını fark ettiğinde
artık çok geçtir.
Geriye sadece yorgunluk kalır,
boşa harcanmış bir hayat,
ve bir daha asla dolduramayacağın
sonsuz bir boşluk…
Utku Can Güzel’in yazdığı derin anlamlı sözlerden biridir...