Karanlık çökse bir an içim daralır,
Aklım bilinmez yola sapar çıldırır.
Yüreğim ise bana duraklama yaşatır,
Ve ben öylece kalırım,
Tereddütte.

İki yol var önümde, hangisi doğru?
Bir ses der "Git!", diğeri "Dur, düşün!"
Adımlarım ağırlaşır, donar kalırım.
Çünkü her seçim bir vazgeçişin zorluğu,
Ve ben öylece kalırım,
Tereddütte.

Keşkeler fısıldar geçmişin izlerini,
Ya yarınlar? Belirsizliğin perdesi.
Uykusuz gecelerde dönüp durduğum hali
Cevapsız kalan sorularla boğuşurum.
Ve ben öylece kalırım,
Tereddütte.

Korku mu bu, yoksa sadece düşünce mi?
Cesaret mi gerek, yoksa biraz dinlence mi?
Her nefesimde bir boşluk, bir şüphe ki,
Geleceğe dair bitmeyen endişeler ürkütücü,..
Ve ben öylece kalırım,
Tereddütte.

Bir el uzansa, bir ışık belirse,
Bu düğümü çözse, bu yükü hafifletse.
Bütün acılarım kalmasa, unutulup bitse.
Belki o zaman atılır bu prangalar,
Belki de son bulur ve ben öylece kalırım,
Tereddütte.