Sonlu ömrümde sonsuz bir arayıştı dostluk.
Gerçekliğimin ıssız çöllerinde,
Gündüzlerinde ve bitmez gecelerinde,
Baharında, kışında, ayazında ve her mevsiminde
Sözcüklerin susmayı öğrendiği hecelerimde,
Ömür dediğim zindanın her bir yerinde,
Bir dost aradım,
Okuduğum romanlardaki gibi hani,
Sorgusuz, sualsiz bir fedakârlık tasviri,
Köroğlu’nun Ayvaz’ı misali.
Rüzgârla konuşan ağaçlardan sordum önce,
Ömrümün bir uçurumdan tepetaklak yuvarlandığını görünce,
Özgürlüğe açılan bir kapı,
Penceresiz hücremde havadar bir yankı,
Sırtımın boşluğunda merhem bir büyük yapı,
Dostluk.

Adını unuttuğum bir gülüş aradım sonra,
Kırlangıçların göç yollarında,
Her veda bir hatıra bıraktı avuçlarımda,
Ama hiçbir dost maskesi
Kalacak kadar cesur değildi hayatımda.

Yollar da uzun değildi aslında,
Avuç içi kadar bir yaşamın sınırlarında,
Asıl uzun olan mesafe yürekler arasında.
Kalabalıklar içinde bir yalnızlıktı yazgı
Ve her buluş,
Kendi içinde kayboluş,
Bir aynada kendine rastlamak kadar nadirdi kurtuluş.

Gördünüz mü hiç,
Bir dağın sırtına yaslanmış bir başka dağı?
İşte böyle olmalıydı dostluk bağı.
Bir yiğidin başka bir obadaki otağı,
Dönek dünyadaki dayanağı.

Bu çağda dost edilir mi?
Kardeşinden başkasından kardeşlik beklenir mi?
Bu asırlık arayış,
Gün gelir vuslatına erişebilir mi?
Ama kolay mı,
İnsanı bozan bu çağ mı?
Gerçekten kolay mı,
Kalbini kiraya vermeden birine ev yapmak?
Bir ömre bir insan sığdırmak?

Şimdi özlüyorum…
Ömrümde asla var olmamış birini,
Birlikte susmanın kıymetini bileni,
Gözlerimle yıkayıp,
Dualarımla sardığım o yaralı güveni.
Ve insan hiç sahip olmadığını özler mi?