Bir ses var içimde,
Gecenin tam ortasında uyanıyor.
Ne rüyadan, ne hayalden…
Sanki kalbimden biri fısıldıyor:
“Uyuma, Rabbin seni çağırıyor…”

Yorgunum ya Rabbi,
Ama yılgın değilim.
Düştüm, kalktım, unuttum, ağladım…
Ama her seferinde sana geldim.
Kalbimde ne bir secde eksildi,
Ne de bir umut kurudu.

Ben susunca, dualarım konuştu.
Ben yorulunca, sabrım yürüdü.
Ben unutunca bile,
Sen unutmadın.

Bu dünya ağır,
İçim bazen karanlık.
Ama bilirim ki,
Karanlık bile seninle aydınlıktır.

Sen ki,
Kalbi kırılanı sarıp sarmalayan,
Sen ki,
Geceleri sabaha çeviren…
Ben senden başkasına tutunmam,
Yalnızlığımı bile sana emanet ederim.

Bir gün değil, her gün…
Bir an değil, her nefeste…
Senin adınla başlasın,
Senin razılığınla bitsin istiyorum.

Benim gücüm senin rızandır.
Benim yönüm senin varlığına doğrudur.
Ne aradığım sensin sadece,
Ne de kaçtığım…
Ben, Sen’den Sana sığınıyorum.