Kar bile erir, güneşle barışır bir gün,
Benim içimdeki kış, hâlâ seninle Elifa...
Adını andıkça,
dudaklarımda bir pas kalır,
sanki harflerin bile senden korkar gibi
susar, çekinir, titrer.

Sen, baharın bile ayak basamadığı
soğuk bir dağın çiçeğisin;
güneşi gördüğünde sararırsın,
yine de büyümekten vazgeçmezsin.
Ben ise,
uçurumların kenarında yeşeren o çiçeği
avucumla korumaya çalışan
bir rüzgâr kadar yorgunum.

Gecenin koynunda saklı yıldızlar gibi,
Bir elmas parıldar gözlerinde, Elifa,
Sevgim tek taraflı bir nehir,
Kurak topraklara akan suskun sular gibi.

Kelimeler yetmez seni anlatmaya,
Çünkü sen bir bahar çiçeği değil,
Kış ortasında açan donmuş gül,
Ve ben o gülün dikenlerinde kanayan el.

İhanetin soğuk rüzgarı vurdu yüzüme,
Kırık aynalarda yansıyan bir ben kaldım,
Çaresizliğin sessizliğinde boğulurken,
Seni sevmek, bazen bir lanet oldu bana.

Bil ki, Elifa, aşk dediğin,
Yanmaksa eğer, ben küllerimde doğarım,
Seni sevmek, yitik bir şehrin sokaklarında,
Umudu aramak, yeniden yola koyulmak demek.

Ve ben buradayım hâlâ,
Kırık kalbimle, dimdik ayakta,
Çünkü sevda, yalnızca sevilenin değil,
Sevenin de gücüdür, Elifa

Yalnızlığın koynunda açan çiçek gibisin,
Solgun, inadına güzelsin.
Gözlerin, gecenin karanlığında
Sessiz bir fener misali parlar,
Kimse bilmez, o ışığın ardında
Binlerce gizli fırtına saklıdır.

Sevda seninle başladı belki,
Bir yanım hep yorgun,
Tek taraflı bu öykü,
İhanetin acı dokunuşlarıyla örülmüş,
Ve çaresizliğin sokaklarında yürür Elifa.

Her gülüşünde bin yara gizli,
Her dokunuşun bir veda,
Aşk, bir seferlik verilirken,
Sen defalarca gömüldün bu toprağa.

Elifa…
bir ömürdür kendimle savaşıyorum,
seninle değil aslında;
çünkü sen,
hem kendimi kaybettiğim yer,
hem de bulduğum yer oldun bana.

Bir bıçak gibi keskin geceler
gözlerimde dolaşırken,
senin sesin
o yaraya bir dua gibi kondu.
Anlamadın…
ben, sana değmekten korkarken bile
sana inandım.

İhanetin soğuk nefesi
omuzuma dokunduğunda,
üşümedim,
çünkü bildim ki
ben sana bakarken,
dünyanın tüm kötülüğü
gözbebeklerimde erir gider.

Elifa…
seninle başlamış bir yolculuktu bu,
ama varacağım liman
hep yalnızlıktı.
Yine de yürüdüm,
çünkü seni sevmek,
kaybolmayı göze almak demekti.

Bir su gibi aktın ellerimden,
tutup tutamadığım
bilmiyorum hâlâ.
Her akışında
ben biraz daha eksildim,
yine de kurak bir gönülde
senin anını sakladım.

Aşk dediğin
bir kez doğar derler,
ama ben
defalarca yeniden yandım,
senin uğruna kül olmayı
namus saydım kendime.

Ve şimdi bil ki,
Elifa…
sana yazılmış tüm kelimeler
hala kalbimde sızlıyor,
çünkü bu sevda
ömürle ölçülmez,
sonsuz bir inanç gibidir bende.

Bir gün
gözlerin kapanıp da
beni unutsan bile,
benim aklımda
adın çiçek açar,
kök salar,
çürür ama yine de yok olmaz.

Ben seni,
kendime bile anlatamadığım
bir sır gibi sakladım.
Sözlerin yetmediği yerde
sessizliğime gömdüm,
çünkü sevda bazen
konuşmamakla da yaşar.

Ve anla Elifa,
benim yüreğimde
herkes için bir mezar vardır belki,
senin için daima diri bir bahar
ayakta bekler.
Olanları, olmayanları,
Görmekten yoruldum,
Sevdanın küllerinden
Yeniden doğmaya çalışırken,
Elifa …



Sevda, ölmediğin yerde bile
yeniden doğmayı seçmektir…

Peri Feride ÖZBİLGE

05.07.2025