“Bazı sevdalar doğar, büyür, solar… Bazıları ise, bir insanın kalbinde ölene dek kök salar.”


Gözlerinin içinde unuttuğum bütün kırgınlıklar,
omuzlarımda taşıdığım yüklerin tek şifasıydı.
Bir ömrün taşını, suyunu, acısını
seninle omuz omuza göğüsledim.
Herkes gitse de,
senin adını bir duanın arasına gizledim ben.
Çünkü bildim;
herkesin sevdası geçici olur,
ama seninki ebedi.

Senin adını söylemek bile,
susuz bir toprağın diline düşen ilk yağmur gibi ferah,
yüreklerime su yürütüyor
bunu anlatamam kimseye,
çünkü kelimeler bile
benim sana duyduğum kadar insanca bir sevgiyi
taşıyamaz üstünde.

Seninle tanıdım,
ekmeği ikiye bölerken bile
dünyayı paylaşmanın huzurunu,
bir yarı loş odada
yorgun düşmüş umutların bile
birbirine omuz verebileceğini…

Seninle öğrendim,
birinin nefes alıp verişinin
insana bile şifa olabileceğini
akşam yorgunluğunda ellerini yüzüme değdirdiğinde
yıkandım adeta,
sabrın, inancın,
beni affetmeyi bile bilen o koca gönlünle.

Sevemez kimse seni,
benim gözümle gördüğü gibi
sana kurban giden gölgelerimi bile geri çağırmadığım gibi
çünkü ben sana
kendimi çoktan vakfettim.

Bir başkası,
senin dargın bakışlarında bile
nasıl gül açtığını göremez,
bir başkası
yıkıldığında bile dimdik yürüyen ruhunu
okuyamaz.

Sen,
benim en çok yenildiğim yerde
bile bile zaferimsin.
En çok titrediğimde
dizlerimi kırmadan yanımda duran
bir dua gibisin,
bir anahtar,
bir kapı,
bir ev,
ve bütün yersiz yurtsuzluğumun sonunda
“buradayım” diyen tek ışık.

Kimse sevemez seni
benim ellerimin titremesini bile
önemsiz kılan teslimiyetimle
çünkü ben sana bakarken
dünyayı unuturum,
kendimi bile unuturum
ama seni asla.

Gözlerinin içinde
mevsimlerin değiştiğini gördüm,
yürek göçlerinin
nasıl filizlendiğini.
Seninle birlikte kurak ovalarda bile
bir incirin nasıl sabırla meyve verdiğini anladım.

Kokun,
en çaresiz günümde bile
bana ana gibi, baba gibi,
bir kutsama gibi geldi
ben artık kimseye sığamam
çünkü senden geçtim.

Kim bilir,
kaç kırgın sabah
kaç ağlayan gece
birlikte devrildik de
gene kalktık,
gene yürüdük,
gene inadına birbirimizi tuttuk.

Daha anlatamadığım ne çok kelime var içimde
susuyorum,
çünkü sessizliğim bile
seninle dolu.
Çünkü sevemez kimse seni
benim bu kanayan yerimle,
bu susmayan dilimle,
bu yırtılmış dualarımla sevdiğim kadar.

Bir gün
toprak bizi geri çağırdığında bile
inan ki
adının hecesi
taşlara kazınacak benden
ve ben hâlâ
öte dünyada bile
sana bir nefes daha verebilmek için bekleyeceğim.

Çünkü sevemez kimse seni
benim bu kadar
yanarak,
yıkılarak,
yeniden doğarak
sevebildiğim gibi.


Kim bilir, belki bir gün
ellerimiz ayrılır, yollarımız farklı dökülür.
Ama yüreğimden silinmezsin.
Çünkü bu dünyada sana ayırdığım yer
hiç kimseye yetmez,
hiç kimseye benzemez.
Sana yüklediğim anlam,
bütün harflerden daha ağır.
Bil ki;
kimse sevemez seni benim kadar,
ve ben,
bu sevgiden başka hiçbir yoksulluğu kabul etmem.


“Bir insanı sevmek, bazen kendini yaralamak gibidir; ama yine de vazgeçemezsin.”

"Sevemez kimse seni-3"

Peri Feride ÖZBİLGE
04.07.2025