1
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
302
Okunma
Ben ece bilmiştim cadıymış meğer
Meleği andırır siması vardı
Aldığım pişmanlık tadıymış meğer
Görmedim zehirli elması vardı
Gözümden sakındım kıymet yok idi
Özümden ona tek zahmet yok idi
Kalbinde ne varsa rahmet yok idi
Yarama tuz basan iması vardı
Doğardım gün gibi tanıma baksa
Lebinin ucuna bir gülüş taksa
Ne zaman umuttan bir ışık yaksa
Ardından kapkara “ama”sı vardı
Muhannet ışıklar söndürdü çerağ
Ah aldı, kalmadı ne çınar ne dağ
Ben çiçek istedim ne bahçe ne bağ
Tek bana yağmursuz seması vardı
Mehmet DURAK, 2025
leb: dudak
ece: kraliçe, prenses
tan: güneş doğmadan evvelki karanlık
muhannet: namert, vefasız, hain
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz