Ağlamak II.


İçimizde kurumuş ne varsa,
Gözyaşıyla yeniden dirilmek.
Hesapsız, kitapsız bir teslimiyetle,
Seherde bir dua olmak, yere eğilmek.

Ağlamak…
Kırık kalbin sessiz secdesi,
Yara alan gönlün merhemi,
Karanlıkta bir nur, çöldeki zemzem.

İlâhî bir şifâdır ağlamak,
Toprağı çatlatıp çiçek vermek,
Göklerden bir rahmet damlası olmak,
Affa uzanan yolları serinlemek…

Ağlamak…
İçteki çerağı yeniden yakmak,
Suskunluğu bir niyazla doldurmak,
Sevdayla pişmiş bir nefes olmak…

Kirlenmiş kalbi ıslatır damla damla,
Arındırır pası, siler kara lekeyi
Ağlamak, yeniden doğmaktır aslına
Hakk’a bir adım, sonsuza bir hece

Gözlerden süzülen her damla
İncelir, incelir de kalır Allah’a
Ağlamak, insanı insan eden bir sır
Rahmetle yoğrulan ebedî bir bahar

Ağlamak…
İşte böyle bir arınış, bir selâmet
Kırık kalpten süzülen sessiz bir emanet
Toprağa, semâya, rahmete uzanan bir yol
Gözden kalbe, kalpten Allah’a bir menzil

Ağlamak, insanı Hakk’a yaklaştıran bir sır
Geceden doğacak aydınlık bir asır
İlâhî bir şifâ, bir merhamet nişanı
Ağlamak, gönlün sonsuzda yeniden uyanışı


Müjgân Akyüz Dündar