0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
241
Okunma
BABA
Öyle efkârlıyım, öyle yalnızım.
Sesimizin yankılandığı dağlar gibiyim,
Issız, korkulu, ulu kayalar gibiyim.
İçinde kurtların dolaştığı pus,
Damlaların damladığı evimizin ortasındaki boş tabak gibiyim.
Her insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor, baba.
Yaşadıkça ölüm, özlenecek hâle geliyor.
Mutlaka yıkılıyor insanın bir yanı.
Onarılmıyor bu, adı konmaz boşluk.
Hep rüzgâr alıyor artık kapıyı, bacayı.
Dert oluyor gidenlerin gidişi,
Mutluluk unutturmuyor geçmişi.
O ne bahardı baba, o ne yazdı...
O ne yoksulluk, o ne acıydı!
Tüm hayatımız üç dağın ortasında,
Yıkık bir duvarın arkasındaydı.
Tüm kazancımız, bir bardak çayın, bir parça ekmeğin arasındaydı.
İbrahim GÜNEŞ
5.0
100% (2)
