EY SEVDİĞİM

Ben aslında seni değil,
aşkı sevmişim.
Aşkı sevmek için seni sevmişim.
Tatlı bir ızdırap çekmeye niyetlenmişim.
Oturup kaldırımlarda uykusuz geceleri beklemişim.

Sende olmayan ne kadar güzellik varsa,
affet, hepsini senden istemişim.
Seni güzel görmek için,
ayıkmadan tekrar tekrar içmişim.
Ben, kendime bu kadar zulmü
kıymet bilmişim.

Zaten bana hiçbir şey yakışmıyor:
Sevmek, sevilmek...
Gönlümü saray bilip bir sultan getirmek.
Seninle aynı caddede yürümek...
Sen beyazları giyerken
ben siyahlara bürünmek...
Her neyse, yakışmıyor işte bana gülmek...

Olmuyor işte; aşk sende güzelleşmiyor.
İçim yanıyor, olmuyor.
Gözüm ağlıyor, olmuyor.
Aklıma geliyorsun,
yediğim ekmek boğazımda düğümleniyor;
yine olmuyor.
Melekler kıskanırcasına
salına salına iniyorsun bulutlardan,
lâkin gözün gördüğünü gönül görmüyor.

İbrahim GÜNEŞ[ /kalin