Bir duadır evlat için anneyle baba,
Ama her sevgiye sınır çizer Kur’an’ın kaleminde sabahlar.
Ey yolcu, unutma: kulluk Allah’a,
Ve itaat sadece hakka yönelirse anlam kazanır.

Lokman’dan bir ses yükselir ayetin içinden,
“Eğer seni zorlarlarsa bana ortak koşmaya,
Onlara itaat etme!” diye yankılanır âlemlere,
Ama yine de iyilikle yaşa onlarla, incitme kalplerini.

Nice hutbede methiyeler dizilir ana-babaya,
Lakin sessiz kalınır Kur’an’ın koyduğu sınırlara.
Şartsız bağlılık mı? Hayır,
Kulluk yalnız Allah’adır; budur evrensel ayar.

Ankebut’un öğüdüyle başlar evladın vazifesi:
“İyilikle davran!” der,
Ama ardından sınırı çizer:
Allah’a aykırıysa, o yola girme asla der.

Zariyat fısıldar kudretli bir sır gibi:
“Ben insanları ve cinleri bana hizmet etsinler diye yarattım.”
Bu hayat bir sınavdır sadece,
Anne-baba bile olsa, saparsan eğer, yanılırsın.

Bugün birçok anne-baba,
Kur’an değil, kariyerle ölçer başarıyı.
Oysa ebedi olan ahirettir,
Dünyaya kul olan ne bilsin Rabbin çağrısını?

Bakara’nın tok sesiyle sarsılır yürekler:
“Kitabın bir kısmına inanıp bir kısmını inkâr mı ediyorsunuz?”
İşte bu eksiktir, boğar ruhu,
Şekle tapan dindarlık büyütür tatlı su yorgunluğunu.

Ey evlat, bil ki Allah’a kulluk en yüce bağdır,
Ana-babaya iyilik kutsaldır, evet,
Ama bu bağ, Yaradan’dan bağımsızsa
Kurtarmaz seni ne şefkat ne de öğütle dolu sepet.