"Tarih, çoğu zaman unutulmuş çocuk adlarıyla yazılır."
Anonim Tanıklık



---

1. Gün - Boş Harita

Dünya
bir masa örtüsü gibi serildi.
Üzerine düşen
gölgelerle karardı.

Kıta kıta
kaydı vicdan.

Kimse
yerini yitirdiğini
fark etmedi önce.

Çünkü
bombalar
önce sessizlikte
patladı.


---

2. Gün - Kırık Kum Saati

Zaman
akmayı
bıraktı.

Camın içinden
kum değil,
çocuk isimleri
döküldü.

Bir annenin bakışı
hiçbir saate
sığmadı artık.

Tarihin kıyısında
durdu hayat;
dönmedi
bir daha.


---

3. Gün - Sararmış Gazete

Bir manşet sustu:
"Barış Görüşmeleri Askıya Alındı."

Altında
düşmüş bir eldiven,
yanında
hiç yazılmamış bir haber:

"Bir gelecek
daha vuruldu."


---

4. Gün - Duvarsız Ev

Penceresiz bir oda,
kapısız bir düş.

Duvarda kalan tek şey
bir çığlığın
yankısıydı.

Artık kimse
"ev" diyemedi
yıkıntıya.

Çünkü insan
önce orada
kayboldu.


---

5. Gün - Sessiz Siren

Sirenler
bu kez
çalmadı.

Her şey olurken
hiçbir şey
söylenmedi.

Sokaklarda yankılanan
bir suskunluk korosu
geçip gitti üstümüzden.

Savaş
çığlıkla değil,
alışkanlıkla
geldi.


---

6. Gün - Küller

Hangi ülke olduğu
önemini
yitirmişti.

Dumanın kokusu
aynıydı
her yerde.

Biri “tarih” dedi,
biri “zafer”...

Geriye kalan:
bir oyuncak kolu,
yanmış bir defterdi.

Sayfaları
dilsiz kaldı.


---

7. Gün - Son Nesne

Bir kalem
hiç açılmamış
bir defterin
üstüne bırakıldı.

Yanına yazıldı bir cümle:

"İnsanlıktan
geriye
bu kaldı."

Serginin sonunda
herkes
sustu.

Çünkü bu savaşın
kimseye
anlatacak
bir zaferi
olmadı.


---

8. Gün - Hiçlik

Sergi
toplandı.

Duvarlar
boş kaldı,
ışıklar
söndü.

Nesneler
gitti;
ama boşluk
yerinden
oynamadı.

Bir çocuk sesinin
yankısı
gezinip durdu
koridorlarda.

Ne bir vitrin,
ne bir iz...
Sadece
içine çökmüş
bir insanlık.

Görülmeyen şeyler
en uzun kalanlardı.

Hiçlik,
serginin
son nesnesiydi.

Adı olmadı,
cam altına konmadı.

Ama çıkarken
herkes
onu
yanında
taşıdı.


---

Sergi Kapanır

Giriş defterine
tek kelime
yazıldı:

Unutmayın.


---

Hatice GÜZEN