9
Yorum
28
Beğeni
5,0
Puan
336
Okunma

Boşaltım yalnızca bedensel bir işlev değildir.
Bireyin taşıyamadığı duygular gibi, toplumların da biriktirdiği çarpıklıklar, suskunluklar, adaletsizlikler vardır.
Biriken her şey – ister toksin, ister öfke, ister utanç – sonunda sisteme zarar verir.
Bu şiir, hem içimizde hem çevremizde biriken yükleri fark etmeye çağrıdır.
Geç kalmadan arınmak, görmezden gelinenleri dışarı çıkarmak gerek.
Çünkü bazen sustuklarımız da enfeksiyon gibidir.
Cumamız mübarek olsun..
Olduğum yerde atık maddeler dolaşıyor,
Beni duy, beni çıkar; geç kalma bu defa.
Nükleer midir bilmem hem nasıl ulaşıyor;
Beni duy, beni çıkar; geç kalma bu defa.
Bir iç denge kurulmuş, adı homeostazi,
Böbreğe benzer organ, üstümüzde hep gözü,
Geleni süzüyor, hüküm misali çıkan sözü.
Beni duy, beni çıkar; geç kalma bu defa.
Kim haklı, neden haklı; ne fazla, kim yararlı?
Bildim atılan fikir, bu sisteme zararlı.
Faydası yok kaçmanın, bu organ pek kararlı.
Beni duy, beni çıkar; geç kalma bu defa.
Kanalın pis kokusu uzaktan seziliyor.
Enfeksiyon altında masumlar eziliyor.
Ne yazık ki her biri toplanıp çözülüyor.
Beni duy, beni çıkar; geç kalma bu defa.
Sürer elbet boşaltım, korunur hassas denge,
Onarılır zamanla zarar gören her bölge,
Temizlenirken hücrem, bu yazdıklarım belge:
Beni duy, bir ders çıkar; geç kalma bu defa.
13.06.2025
5.0
100% (17)