Sabahsız Bir Bayram

Sabah ezanıyla açıldı perde,
Yalnızlık sararken bayramlar nerde?
Olmadı gözleri, bu neş’elerde.
Herkes; Bayram dedi, sevinci çoktu.
Onlar; Bayram dedi, kalpleri burktu...

Baktı pencereden soğuk yüzüne,
Tutundu içli bir dua sözüne,
Sığındı Rabbine baktı gözüne,
Herkes; Bayram dedi, elleri dolu,
Onlar; Bayram dedi, gözleri dolu...

Yokluklar içinde hayat sürerken,
Çocuklara her an, umut verirken,
Her şeyden ötesi, kalbi sararken,
Herkes; Bayram dedi, neş’eli coşkun,
Onlar; Bayram dedi, yorgun ve suskun...

Okula gitmedi bütün yıl boyu,
Sırtı kambur etti, taş gibi suyu,
Onlar bilemedi, hiç bu duyguyu,
Herkes; Bayram dedi, sevinçle doldu,
Onlar Bayram dedi, yüzleri soldu...

Ayağı çıplaktı, dondu elleri,
Kapının önünde bekler haberi,
Pantolon, gömlekti hep özlemleri,
Herkes; Bayram dedi, tattı uykuyu,
Onlar; Bayram dedi, yuttu korkuyu...

Bekledi bir kapı, çalar mı diye?
Hayat hep eksikti, olmadı niye?
Gözyaşı damladı, her bir saniye,
Herkes; Bayram dedi, allı beyazlı,
Onlar; Bayram dedi, sessiz niyazlı.

Yılda bir bayramı kutlamaz oldum,
Çocuklar gülmeden, gülemez oldum,
Bayramı içimden dilemez oldum,
Herkes; Bayram dedi, coşup gittiler,
Onlar; Bayram dedi, ölüp gittiler…

...andelip...