Birkaç gülüşle yaşamayı öğrenmek lazım.
Yoksa bir daha göremezsen o gülüşü,
Acı kördüğümün haline gelir.
Hayatında var olan her şeye bulaşır o acı.
Her anında peşinde olur,
Kalpten gelen o gülüş.
Fakat gözlerin olmadan yaşamak...
Bunu isteme benden.
Kâinatta daha güzel bir yer bilmezken,
Gözlerini esirgeme benden.
Güzelliğin hakkında hiçbir fikrin yok.
Değil mi?
Ben seni senden çok seviyorum.
Senin olmama fikrini dahi.
Öyle bir fikir ki bu,
Baştan sona ateşle dağlasalar beni.
Zincirle bedenimi dövseler,
Daha az verir acı.
Fakat ben onu da seviyorum.
Senden geliyor çünkü.
E nihayetinde hayalinden geliyor onlar.
Orada acı olmaz.
İnanmıyorum.
Ya da çoktan kendimi kandırıyorum.
Fakat fark etmez sevgilim.
Beni sevmemeni daha çok seviyorum.
O kadar önemlisin ki benim için,
Sensiz var olan bir duygum yok.
Kendim için değil,
Senin için ağlıyorum.
Geleceğimden değil,
Zarar görmenden korkuyorum.
Ama hep seni koruyamam ben,
İşte o vakitler...
Uçsuz bucaksız denizde,
Sonunu bilmeden çıktığın bir yolculuk gibi.
Aklım geziyor sınırda.
Sana ulaşmanın yanında.
Lakin hep bir adım öndesin benden.
Ulaşamıyorum sana.
Bedensel bir acı değil bu.
Artık duygularım kararıyor.
Ve duygular dahi kararınca.
Gözlerindeki siyahlık gidiyor.
Ve onlar da olmayınca.
Ben de olmak istemiyorum.
Zira gözlerine bağımlıyım.
Nefesim, ayım, suyum.
Basit bir kağıt parçası anlam verir bana.
Sen varsan varım ben.
Yoksan kağıdıma gömülüyüm.
Kalemin kağıda vurmasındaki,
Varlığın kördüğümüyüm.
Bak orada filizleniyor sanki sevgi.
Gönlünü gösteriyorum, daha görmedin mi?
Lakin bana yer yok gibi orada.
Olsun, ebediyete hazırlarım kalbimi.