Bir rüyanın kırık kemikleriyle konuşuyordum dün gece,
Zamanın sustuğu bir saatte,
İçimden geçen her cümle,
Ağır ağır çürüyordu, bir anason lekesinin ortasında

Gökyüzü, paslı bir aynaya dönüşmüştü
Bakınca kendimi değil,
Yarım kalmış vedaları görüyordum
Ve çatlamış bir çocuk gülüşünü

Bir martı çığlığı saplandı sol kulağıma,
Kanamadı, ama unutturdu
Hangi kıyıya yanaşmak istemişti yüreğim
Ve neden her liman, bir fırtınanın iziyle mühürlüydü

Sokak lambalarının altında,
Kendi ayak izlerimi kovaladım
Ama her adımda, bir başkasının yüzü
Sinsice belirdi tozun içinden tanıdık, belki sen

Ağaçlar…
Kimi ölüme meyilli,
Kimi içinden ışık sızdıran bir dua gibi
Kimi de suskun… ama hepsi bekleyen

Sular geçti üzerimden,
Geçmişin aynasız nehirleri
Ellerimi neye uzatsam
Ya düşe dönüştü ya da suya

Ve ben hâlâ,
Bir gölgeden kendimi inşa etmeye çalışıyorum
Güneş her seferinde farklı yerden doğarken
Aynı gecede kayboluyorum, inadına

Çünkü insan bazen
Bir hatıranın haritasında kaybolur,
Kendi sesini bile tanımaz olur aynalarda

Ve o an anlarsın;
En kalabalık yalnızlık,
Kendinden kaçarken yakalandığın yerdir

Sedat Kesim