Ben Sena Düzgün!
Sevgiden çok uzakta büyüyen küçük kızdım,
Köhneleşmiş dünyada kimsesiz ve yalnızdım.
Olmadı hayatımda doyunca mutluluğum,
Hep inledi içimde o renksiz çocukluğum.
Onun yorgun halini göstermedim kimseye,
Bu yüzden devam ettim sahte gülümseyeme.
İçimdeki dertleri kimseye göstermedim,
Yaşadığım şeyleri hiç kimseye demedim.
Sadece bir deftere her şeyi yazıp, döktüm,
Yazarken çok ağladım, çokça boynumu büktüm.
Bir defa kaybetmiştim içimdeki neşeyi,
Allah garip koymasın bu hayatta kimseyi…

Ben Sena Düzgün!
Sevgi nedir bilmezdim ve asla sevilmedim,
Bu aşkmış, şu hasretmiş bunları hiç bilmezdim.
İçimdeki çocukla hayal ettim yarını,
Ninni diyerek ondan alırdım efkârını.
Nihayet birgün geldi gönlüm düştü sevdaya,
Yirmi yılın sonunda tekrar geldim dünyaya.
Anladımki dünyada en güzel şey sevmekmiş,
Bir gönüle sığınıp, ona meyil vermekmiş.
Gönlümün bağlarında açtı bütün çiçekler,
Kanat açtı tüm kuşlar, uçuştu kelebekler.
Sevgi denen o şeyi tanımıştım, bilmiştim,
Çokça değer görmüştüm fazlaca sevilmiştim.
Kapladı yüreğimi sevgi dolu bulutlar,
Filizlendi içimde gözü yaşlı umutlar.
Bin bir ümit içinde başladı bu yolculuk,
İlk defa gülüyordu içimdeki o çocuk.
Ağlamayı bırakmış, artık o da mutluydu,
Yarınları düşünüp, içi umut doluydu…

Çok sürmedi bu sevinç her şey tersine döndü,
Bütün güzel hayaller hepsi bir an da söndü.
Yıkıldı üzerime güvendiğim yüce dağ,
Yer ile yeksan oldu gönlümdeki renkli bağ.
Kırıldı kuşlarımın açılan kanatları,
Dört bir yandan duyuldu o acı feryatları.
Yönlerini şaşırdı uçuşan kelebekler,
Artık hiç bitmeyecek, soldu bütün çiçekler.
Kasvet yüklü bulutlar, hepsi üstüme çöktü,
Benim sevgi ağacım yapraklarını döktü.
Hıçkırdı içerimde neşeyle dolan çocuk,
Gözlerinden yaş aktı hepsi de boncuk boncuk.
Yaşadığım bu acı kendi boyumdan büyük,
Heyhat! Kendi bedenim, bedenime oldu yük.
Bir ağacın dalında çırpındı her umudum,
Toprağa girmek için yola çıktı tabudum…

-Ben ki şair Boztepe, bilirim sessizliği,
Anlıyorum her şeyi, o iğrenç hissizliği.
Bir yabancı arkadaş şöyle söyledi bana;
“Abi Sena adına, birkaç beyit yazsana!”
Bende Sena adına biraz zihnimi yordum,
Tüm her şeyi düşündüm biraz empati kurdum.
Bu şiiri yazarken kendim Sena Düzgün’düm,
Onun kadar kırgındım, onun kadar üzgündüm.
Onun o ruh haliyle, o ağaca asıldım,
Onun kadar çırpındım, onun kadar kasıldım.
Dilerim yorgun ruhu, orada huzur bulsun,
Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun!