Kardeşim dünyaya verilmez değer,
Çünkü artık garibana dar oldu.
‘VAHDET’in halini sorarsan eğer,
Uzlet köşesinde payidar oldu.

‘GÜL’ gülmüyor artık hep ağlamakta,
Bir feryadı var ki, iç dağlamakta.
‘ÇAĞLA’ Çağlargile bel bağlamakta,
‘ŞEVKET’le şehvete hissedar oldu.

‘UFUK’un ufkunu bürüdü siyah,
Dilinden düşmüyor, hep çekiyor ah.
‘HAYRETTİN’ hayretle ediyor eyvah,
Zalimler başına iktidar oldu.

‘UMUT’ kayıp etti artık umudu,
Yüklendi sırtına geçim tabudu,
‘HÜDAİ’ yiyorken en etli budu,
‘MEHMET’gil sadece dert tadar oldu.

‘ONUR’ onuruyla oldu mühendis,
İstanbul’da ufku bağlamıştı sis,
Gebze’ye yolladık! çok farklı bir his:
Orada her işi pek murdar oldu.

Unutamam asla yoksul ‘MURAT’ı,
Yokluk tokadını tanır suratı.
Göklere ulaşır figan, feryatı,
Zavallı her şeyde bikarar oldu.

Kimisi bu şekil çeker cefayı,
Kimisi durmadan sürer sefayı,
Dünyada arama sakın vefayı,
‘VEFA’nın ismi dahi artık zar oldu.

Sorma gözüm neler neler görüyor,
‘NECDET’ konuşmuyor! Resmen ürüyor,
‘ŞEREF’ şerefsizce hayat sürüyor,
‘KEMAL’ bunlar ile kafadar oldu.

‘ADALET’ adice işler yapmakta,
‘HAKKI’ neredeyse haktan sapmakta,
‘MUHSİN’de paraya aşkla tapmakta,
‘ENGİN’se sonunda haznedar oldu.

‘HAYATİ’ hayattan ümidi kesti,
‘YAŞAR’ yaşamında durmadan esti,
‘ALİM’in elinde bir kırık testi,
Zalimler kabrine türbedar oldu.

Bu işin doğrusu böyledir dendi,
Garibin sırtına, gavatlar bindi,
Dün gavat olanlar oldu efendi,
Kıç öpünce böyle berhudar oldu.

Yine sözlerini dizdin Boztepe!
Olan ve biteni sezdin Boztepe!
Yeniden bir şiir yazdın Boztepe!
Bu şiirin fazla manidar oldu…