Bir zamanlar
kalbimin penceresini herkese açık bıraktım.
Güneş girsin istedim
rüzgâr esinletsin içimi,
birkaç kuş belki konar diye umdum.
Ama içeri giren
çoğu zaman rüzgâr değil tozdu.
Ve o toz, kalbimin köşelerinde unuttuğum kırgınlıkları bile görünür kıldı.

Bazı insanlar aynadır; kırıldıklarında keser.
Bazıları ise kuyudur;
içine düştüğünü, su içmeye yeltendiğinde anlarsın.
Ben ikisini de gördüm.
Bir zamanlar ismimi bildiğim
herkesi sırdaş sanıyordum.
Meğer bazıları sır değil, sızı taşıyormuş dilinde.
Bazıları da tebessüm değil
tedirginlik bırakıyormuş ardında.
Akraba dedik, yakından vurdu.
Yâr dedik, uzak düştü.
Dost dedik, sustuğumuzu fısıltıya çevirdi.

Sonra bir sessizlik giydim üstüme.
Dikişleri sabırdan, yakası teslimiyetten…
Ve o gün, sustukça duyan
bir kalbin olduğunu fark ettim.

Güven, tok karnına verilen söz değilmiş.
Biz onu, açken paylaşılan lokmada öğrenmiştik.
Kiminle aynı çorbayı içtiğinden çok,
Kimin içtiğin suyu konuştuğu önemliymiş.

Düşünsene, bir gün elini tuttukların,
Ertesi gün dilini tutamaz olmuş.
Omzuna başını koyan,
sonra omzunu başkalarına yastık yapmış.

Ey kalbi yorgun yolcu…
Güvenmeyecek kadar bilge,
Ama sevecek kadar hâlâ çocuk kalmış ruhum!
Bil ki; her sırtına bıçak yiyenin sırtı kirlendi sanma.
Bıçak paslıydı.
Temiz kalan sendin.

Ve unuttum sanıyorlar…
Oysa affetmek unutmaktan daha yüklü bir kelime.
Unutmak hafifletir, affetmek ağırlıkla yaşar.
Ben heybeme koydum bazı isimleri;
Hatırlarsam içim serinlesin,
unutursam yolum aydınlansın diye.

Artık şunu biliyorum:
Bazı sabahlar kahvaltıdan önce
İnsan bir iç huzuru ister.
Ve bazı evlere selamla değil, sabırla girilir.
Bazı komşular kahveyle değil,
İmtihanla gelir kapına.
Bazı kardeşlikler soyda değil, özde saklıdır.
Ve bazı sevgiler, sadece seni kullanana hizmet eder.

Ama unutmadan yazayım:
Gök, her şeyi not alıyor.
Sen sadece kalbini not tut.
Çünkü bu dünya,
kendi sırat köprüsünü içinde kurar.
Kimi kelimeyle düşer,
Kimi susarak geçer.

Kırıldıysan… kal.
Ama kararmayasın diye kendine söz ver.

Ferdaca