Sessizlik,güven,doygunluk ve huzur,
Sığınır yürek Hakk şefaatine,
Kime ne fayda içteki kir,gurur?
Erlere yoldur,nefsi mutmainne.

Bil ki Mevla’nın ’Dön Rabbine’ sözü,
Karanlık yırtar,açar gönül gözü,
Tevhit gibidir kalpten akan özü,
Çağlar da durur,nefsi mutmainne.

Nice vakitler emmareyle pustu,
Ya Levvame’de afakanlar bastı,
Mülhime’deyse Hû bayrağı astı,
Sonunda pişti,nefsi mutmainne.

Bitmiş sanma sen,itminanlı hali!
Oysa bu yalnız,kemâlin evveli,
Nefs varsa eğer niyetler perdeli,
Zannetme Hayy’dır nefsi mutmainne.

Mürşid bilir ki oyun hiç bitmemiş,
Raziyye’ye dek sâlikler serbestmiş,
Ayrılanlara hep dua edermiş,
Arife sırdır nefsi mutmainne.

Sonsuzluk nedir,hak dışı efsane!
Var olan Hakk’tır, gerçekte yegâne,
Ya Hakk virdini okur tane tane,
Ehli zikirdir nefsi mutmainne.

İlhan’ım ya sen,bir sevgi ördün mü?
Nefse amirlik, çözer mi düğümü?
Uyanmayan can öldürmez ölümü!
Zühd’e aşıktır nefsi mutmainne.