0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
62
Okunma
Konuşmayan kelimeler gibiyim,
Yalnızlığın koynunda saklı,
Gözlerimde yorgun bir gece,
Ve içimde kırık hayallerin izleri.
Bir adım uzak, bir nefes yakın,
Ama dokunamam sana,
Çünkü kalbim hâlâ seninle,
Sessizce, derinden, çaresizce.
Zaman durur, sensizliğin içinde,
Her saniye ağır, her an soğuk,
Duygularımı saklarım derinlere,
Görünmez zincirler gibi bağlar beni.
Hatıralar düşer üstüme bir bir,
Bir yağmur gibi ıslatır ruhumu,
Ama sen yoksun, ellerim bomboş,
Ve ben yalnız, yalnızlığın içinde.
Belki de seni sevmenin bedeli,
Sessizlikte kaybolmakmış meğer,
Söyleyemediklerim çığlık olur,
Ve ben, sessizliğin içinde yaşarım.
Ama umut var, her gece sonunda,
Bir sabah doğar, bir ışık doğar,
Belki bir gün dokunurum yeniden,
Ve sessizlik, kelimelere dönüşür.
