Sanki fısıldanarak yazılmış,içinden doğru,
Sessizliği yorgan yapıp örtüp şiirin üstüne,
Adı belirli/belirsiz bir ağırlık,
gelip çökmüş ruhun ortasına,
Bir dizede anlam,bir dizede kendini arayan.
Belkide küsmüş zamana/zamansızlığa...
Okurken düşündüm,düşünürken...sustum...
Tebrikliyorum kocaman...

bazen
kelimelerin sustuğu yerde başlar
insanın içine doğru yürüyüşü.
göz alabildiğine bir sessizlik, taşlaşmış anılarla döşeli bir yol.
her adımda biraz daha ağırlaşır yürek, biraz daha silinir izler…
çünkü hep bir kayboluşla başlar arayışımız.

içimizde yankılanan o eski çığlıklar.
kimse duymasa da biz biliriz onların nasıl içimize çöktüğünü,
ve nasıl gölgelerle bütünleştiğini.

hüzün bazen bir rüzgârın sürüklediği kurumuş bir yaprak gibi geçer içimizden.
ne bir yönü vardır ne de bir vaadi.
yalnızca varlığını hissettirir en derinden ve en sarsıcı şekilde.

ve ellerimiz…
ne çok şeye tutunmak ister o ellerimiz.
ama zaman inceden inceye eritir parmaklarımızdaki o tutunma arzusunu.
bir gün bakarız ki tuttuğumuz her dal kırılmış,
her umut buhar olup çekilmiş göğe.

ama yine de bir martının kanadında gezinir içimizin özlemi.
belki yüksekte, belki ulaşılmazda ama hep bir ihtimalin eşiğinde.

ve işte o ihtimaldir bizi diri tutan; fırtınanın ardından kök salan,
kurumuş topraktaki tohumları yeniden çatlatan.

her yara kendi suskunluğunda bir hikâye gizler.
ve her hikâye bir boşluğun eşiğinde kıvranan ruhun izlerini taşır. bilinmezliğe açılan her perde biraz daha yakın eder bizi kendimize.

belki de hakikat,
tam da bu sisin içinde,
yarım kalmış bir cümlenin ardında saklıdır.

suskunluğun içinden doğan her nefes,
bir diriliştir. ve bu diriliş bazen sadece bir fısıltıda,
bazen ise sadece kanlı bir mürekkepte gizlidir.

arayanlar bilir:
bazı boşluklar dolmak için değil anlaşılmak için vardır.

şairin sanatındaki kudret imgelerin zarafetinde gizlidir.
bir gölgenin uzayışından, bir martının kanadından, kurumuş toprak kokusuna kadar..

içtenlikle tebrikler
sevgiler selamlar.