Aksanı yok içimdeki hıçkırığın
Hem aksıyor da iç sesim
Ve delişmen ruhuma eşlik ediyor
Çapulcu bulutlar
En çok da rüzgâr
İken acımı ve aşkımı payidar
Kılacak bir yadsımazlıkla eşlik ediyor.

Kindar mevsim
Hani cenneti düşlerken
İçine düştüğüm çukur
Üstelik yok bir adım ötesi
Hem ad’ım da yok artık benim
En çok da kendimden şüpheye düştüğümün
İlk temsilcisidir
Çocuk aklımla bir katil olduğumu düşündüğüm
O yaz mevsimi sabahı…

Ölenler vardı birer ikişer
Ağaçlardı fısıldayan
Yaprak olmanın da meali içime yazdıklarım
Ve ruhum iken karalanan
Parçaladığım her bir yaprak
Çünkü ben güneşin ve kitabın çocuğuydum.

Sözcüklerimde tebessüm saklıydı
En çok da ödevlerimi yapıp vicdanımı
Rahatlatan uyku öncesi
Elbet en çok ettiğim dualar.
Çocuk olmanın nazarında
Kilit altına aldığım yeni bir dünya şekillenen
Elbet fıtratımda saklı nice fısıltı
Beni bana sunacak olan
Sitemkâr gözyaşım.

Metruk bir evin zemin katında saklı hayaletler
Bense güneşin çocuğuyum
Güneşle ve kendimle barışık olmaya yol alan
Hele ki hayallerim: elbet birer birer
Öleceğim ölümlüymüşüm meğer
Öldürdüğüm hayallerim ve yılgılarım
Yanıldığıma biat
Hangi aksanım ben?

Ve işte hayallerimin katili
Üstelik hepi topu bir ayaz içimi üşüten gözyaşı
Makberin çağrısına yenik düşeceğim
Günlere de uzağım hem
En çok mutluluğa uzak bilmeden
Ölmüşüm meğer sancılı bir hayatsa yoracak olan
Kanatlarıma dokunan yeknesak rüzgâr
Beni benden uçuran
Göl durgunluğunda meali olan bir hayata özlem
Duyduğum günbegün.

İlk hayalim
O haletiruhiyesi çocuk yalnızlığımın
Mevsim yazın nefesini çekerken içine
Nazenin bir rüzgâra omuz verirken
Ufacık cüssem ve fani bir sitem
Çocuk olmanın tadına vakıf
Arkadaşsız bir dünyanın da müdavimi
Belli ki hayallerime yenik düştüğüm
Bir hayali öldürüp yeniden kurmaksa
Yarına dokunmanın verdiği hazla
Acıya zimmetliyim
Hem de yalnızlığa
Kıran kırana bir savaşın öncesi

Yeniden doğacağım bir hayalin neticesinde
Yaşamı ve gerçekleri daha kolay kabullenen
Bir meddücezri ki
Sözcükler kâğıttan kayık
Aşk belki kayıp belki ayıp
Gel gör ki; çocuğum ben
Yalnızlığın kuytusunda ölen bir hayalin
Devamında saklı her misafir duygu
Acıya paye veren ömrün de ön sözü
Ölmektense öldürdüğüm nice hayal
Uğruna nelerden vazgeçeceğim hem?

Aklın ve neşenin uydusu sefil kimliğime
Dokunurken bir el
Dokunulmazlığı olmalıydı oysa mutluluğun
Hele ki çocuksa adın…