Gözlerimi kapatıp umudumu susturduğum bir anda rastgeldik
gölgem uzuyordu, sesim çekiliyordu içime
ve sen, sustuğum yerdeydin

adını söylemedim
ama adın gibiydi hava
hafif, belli belirsiz
ve her şeyin içinden geçiyordu

bir pencerenin buğusunda
çizdiğim şekilleri fark etmeden tamamladın
Ben başladım, sen bitirdin
bir kelimeye dönüşmeden dokunan şeyleri

gözlerin, bakış değildi yalnız
zamanı durduran bir perde gibiydi
arkasında ben vardım
yüzümü ilk kez orada gördüm

daha önce yalnızlıktı bana iyi gelen
ama seninle
sessizlik bile başka bir renkteydi
tenin gibi, gece gibi, içli ve ılık

bir şey söylemedik günlerce
ama susmalarımızda
binlerce kez dokunduk birbirimize
hiçbir yerimize değmeden

ve o an anladım:
zaman, iki kişi olduğunda
daha yavaş akıyor
daha derin
ve belki de daha sonsuz

şimdi her şey
sana varmayan yollar gibi
ama seninle dolu
adını duymadan yürüdüğüm sokaklar bile

sessizlikle geldin
ve ben
ilk kez
bir sesle değil, bir varlıkla sevdim

ve şimdi
her adımda biraz daha yakınsın
gözlerimde kaybolan her gölge
seninle tamamlanıyor,
geleceğe doğru uzanan bir yol gibi

belki de bu, bir anın değil
bir ömrün başlangıcıdır
sözlerimiz olmadan
görmeden birbirimizi tanıdığımız bir hikâye
ama yine de hep seninle

gelecekte, zaman ne kadar değişirse değişsin
birlikte olacağımız her an
bütün kaybolmuş zamanları geri alacak
çünkü biz, geçmişi sevmenin
ve geleceği hayal etmenin ürünüyüz
Çoktandır ağlamayı unutmuştum sevinçten