Ey/zan mahlaslı kardeşimizin şiirinde yankılanan ses, suskunluğun içinden kopup gelen bir fısıltı gibi. Her dize, geçmişin ağırlığını sırtında taşıyan bir yolcunun adımlarıyla yazılmış. Kelimeler sadece anlatmakla kalmıyor, aynı zamanda saklıyor; kimi zaman bir acıyı, kimi zaman bir umudu. “Ben kendi içimde kendimi tüketirim” diyen bir iç ses var bu şiirde ama bu tükenişin içinde bile umutla anılan bir direniş sürüyor. Henüz yazılmamış bir mektubu bekleyen özlem, kaybolmuşlukla harmanlanan inatçı bir yaşam tutkusunu ortaya koyuyor. Şiirin dilinde, gecenin koynunda sevişen ay gibi hem karanlık hem aydınlık var. Ey/zan, kelimeleriyle iç dünyasını örtmeden, süslemeden, ama derinlemesine işleyerek bize sunmuş. Ve bu içtenlik, şiiri sadece okunur değil, hissedilir kılıyor. Şairin yüreğine sağlık.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız Delibal Celil ÇINKIR