Siyah bır tuvale çizdim mutluluğun resmini
Mevsim kıştı
Elinde bır kahveyle giriş yaptın çizime
Baskın kahve yanığı damarlarıma kadar işledı
Unutamam kokusunu
Gözlerındekı derınlıgı aldım fırcama bır parça
Alabildiğince belirgindi bakışların

Yüzündeki çizgiler mutsuzdu
Degiştirebilirmiyim dıye baktım uzun uzun
Kıvrak bır hamleyle ya herşey değişirdi
Yada silmem gerekırdı fırça darbelerını
Kendımle savaştım sana yansıttım hıncımı
Olmazdı sen gülmeliydın
Belkı kırlı sakallarındakı yorgunluk
Böyle giderilebilirdi

Bir an gözlerini gamzemde buldum
Huzur ordaydı utandım
Sana bakmadan fark ettım
Gözlerimle gözlerıne dokunduğumda
Korkacaktın
Ellerımle yavaşca dokundum yüreğine
Yapma der gibiydın
Yakacaktık benliğimizi

Hızlı olmalıydı resim
Yalnızlığı simgeleyen bedeninin
Var olduğunun farkına varmalıydın
Aklını karıştırmak degildı niyetim
Körkütük silmeliydim anılarını
Tineri kokladım usulca
Ayık kafayla yapılmazdı bu resim

Uzunca bır nefes aldın sonra
İçinde fırtınalar den vuruyordu
Kahvenı yudumlamandan anladım
Sisler oluştu bedenınde
Boşlukta hayal kurdu bakışların
Üzerine döktüğün sıcak kahvenın
Yanığı kaldı hatrımda

Anlıkta olsa mutlu çizdim seni
Her bakışında tuvale
Kendını degıl
Senı çizerken kı gamzelerım gelecektı aklına
Ben görünen bir mutluluğu değil
Kalbine giden yola atmıştim imzamı
Uzaktanda olsa gamzemdesın
Mutluluğun simgesı