Geceler çökerken ararım aydınlığı,
Umutsuzluk içinde umudu ararım.
Bir ışık beklerim,
Kapılar teker teker kapansa bile yüzümüze.

Rahmetin sesiyle gelir bu nida:
"Allah’ın rahmetinden, ancak kâfirler ümit keser."
"Ey kendilerine zulmeden kullarım,
Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin!"

Kupkuru dallardan çıkar yemyeşil yapraklar,
Kuru topraktan fışkırır taze filizler.
Ölü tabiat canlanır,
Silker üzerinden toprağı, yeniden dirilir umutlarımız.

Kısa bir süre eser fırtınalar, gelip geçer.
Kış derken çabuk biter, ardından yaz gelir.
Daha söz ederken gelişinden,
İlkbahar girer kalbimin en derin köşesine.
"Kim Allah’a tevekkül ederse, O ona yeter" yankılanır içimde.

Umutsuzluk, kalbin ölümüdür bence;
Umutsa canlılıktır; onunla can bulur her çiçek.
Olur mu bilmem, yine de onu düşlerken,
Kafeslere sığmamak,
Umut değil mi ?
olmasada onu hep hayal etmek.

15/05/2025
mesakin