Bakıyorum bu zamanda
insanların yüreği taş kesilmiş, sözleri ise diken…
Tahammül tükenmiş, merhamet çekilmiş kalpten;
küçücük bir mesele bile vicdanları kanatıyor.

Gözler öfkeden nefret çanağı,
eller kavga için tetikte.
Büyüklerin hatırı kalmamış, saygı yok;
bir anlık tartışma
bir ömürlük pişmanlığa dönüşüyor.

Kan çoğalmış sokaklarda,
ölüm dolaşıyor evlerde, caddelerde;
sanki insan değiliz, zonbileşmeye başlıyoruz
Korkarak yürüyor insanlar,
bir yanlış bakış bile facianın habercisi.
Muhabbet, sohbet yavaş yavaş bitiyor.

Ve ben bütün bu karanlığı seyrederken
kalbim titriyor; içime bir ses çöküyor.
doğrusunu Allah biliyor
Peygamberler de dahil,
Allah’tan başka kimsenin zamanını bilmediği
kıyametin adımları sanki ,
yavaş,yavaş yaklaşıyor,
biz duymamak için kulaklarımızı tıkıyoruz.
İnanıyoruz,her kavganın, her öfkenin ardında,
bizi bekleyen bir hesap günü var
buna rağmen günahlar içinde batıyoruz…
Ve farkında değiliz:
Her nefes bizi son perdeye biraz daha yaklaştırıyor.
Biz duymuyoruz…
mesakin-28/11/2025