1
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
176
Okunma
Bir çocuk ağladı rüyamda dün gece,
Adımı söyledi, ama ben hatırlayamadım.
Kendi adım, dudaklarımda yabancıydı
Sanki başka birinin geçmişiydi bu beden.
Orada biri vardı,
Gözleri gökyüzü gibi,
Ama ben yere bakmayı öğrendim,
Çünkü yıldızlara dokunmak, günah sayıldı burada.
Şimdi bir duvarla konuşuyorum her gece,
Taşların sabrı öğretiyor bana,
Ve sessizlik…
Ah, sessizlik ne çok şey anlatır aslında.
Eğer bir gün sesim duyulursa,
Bil ki o ses, bin suskunluktan doğmuştur.
Ve bir gölge anlatıyorsa hikâyesini,
Bir zamanlar ışığa aitti mutlaka.
Sedat Evren
Cevap Yaz