0
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
152
Okunma
Bir sabah uyandım, dünya susmuş,
Sokaklar konuşmuyor, gökyüzü donmuş.
Bir çocuk geçti önümden, ayakkabısı yırtık,
Gözleriyle anlattı, kelimesiz bir ağıt.
Büyümek dediler, acıya alışmakmış,
Kırılmadan yürümek, yıkılmadan bakmakmış.
Kalbini içinden gizleyip durmak,
Ve bazen gülümseyip sessizce susmakmış.
Bir anne gördüm, gözleri deniz,
Kucağında umut, yüreğinde iz.
Her damla yaşında bir hayat saklı,
İçinde bir tarih, kimseye anlatmadı.
Biz böyle büyüdük, duvarlara baka baka,
İçimize konuşup dışımıza susarak.
Ama unutma, en derin yarayı,
Sessizlikte büyüyenler sarar ancak
Sedat Evren
