Ben anneyim
Gecenin rahminde bir dua gibi doğarım
Yıldızlar gözlerime sığınır, rüzgâr sır fısıldar.
Rahmimde kâinat büyürken, zaman kalbimde erir.
Her nefesim ezelî bir ilahi
Her bakışım kadim bir şifadır.

Ben anneyim…
Toprağın uyanışını duyarım sabahlarda,
Göğsümde dünya döner sessizce
Sütümle beslenir yalnızlık
Şefkatimle dağlar bile diz çöker.

İki yıldızım var:
Biri gündüzün kalbidir, biri gecenin sırrı.
Gözlerinden ışık doğar
Karanlıkların üstüne serilir annelikten örülmüş kanatlar.
O kanatlar ki
Kelâm-ı kadîmle dokunmuş,
Sabırla yıkanmış
Yeryüzünü göğe bağlayan gizli köprülerdir.

Ben anneyim…
Ağladıklarında gök gürler içimde
Güldüklerinde çiçeklenir avuçlarımda ölü dallar
Düşleri, umutları, duaları benden geçer
Adımlarına serilir kalbimin yolları.

Ne karanlık nehirler değsin onlara
Ne rüzgâr incitsin, ne zaman eksiltsin.
Ben olayım dikenler içinde açan gül
Fırtınalarda sonsuz bir liman olayım.

Göğünde ay,
Kalbinde sonsuz rahmet olayım.

Ben anneyim.
Ve var oldukça
Onların önünde dua gibi dururum
Karanlığa karşı ışık
Yaraya karşı merhem
Korkuya karşı sarsılmaz bir sır olurum.

Ben anneyim:
Adım merhamet, yurdum sabır, dilim dua.
Ve bilinsin ki;
Ben yaşadıkça
Onlara gece dokunamaz
Yalnızlık yaklaşamaz
Kader bile secde eder yüreğimdeki sevdaya...!


Ferdaca