2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
117
Okunma
Avucumda bir evren taşırdım,
her gecenin sabahında yeni baştan kurduğum.
Gözlerine bakınca gökyüzü dağılırdı,
dokunmak yasaktı bulutlarına.
"Gel" dedim, "içimde bir şehir kur."
"Git" dedi, "haritamda yerin yok artık."
Bir bilsen nasıl da uzaklaştı gölgesi tenimden,
rüya sandım, yaraydı oysa.
Aşk, cam kırıkları gibi parlıyordu
yalancı bir güneşin altında.
Aldanmak, bir nehrin kıyısında
fırtına beklemekti meğer.
"Bir gün sana da çalacak kapıyı" dedim,
"kalbin çıplak ayaklarla kaçacak kendinden."
Gülüşün yankılanacak boş odalarda,
ben de izleyeceğim uzaktan.
İşte şimdi anlıyorum tanrıların cezasını,
nefesini tutarak boğulmanın hikmetini.
O sevdanın mezarını kazdım geceler boyu,
ama söyleyin, ölüm mü bu yaşamak mı?
Turgay Kurtuluş
5.0
100% (6)
Cevap Yaz