— Kardeşime, ironiylle




Görüyor musun kardeşim, yine geç kaldın,
Cennete de randevu saatiyle gittin.
Ben seni beklerken, dünya yandı biraz,
Sen gülüp geçtin, hiçbir şey demedin.

Hani ben senin gölgende yürürdüm ya,
Şimdi gölgen bulut oldu, üstümden geçiyor.
İlacı ben içtim, sen iyileştin sanki,
Hayat bizimle, kendiyle dalga geçiyor.

Mezun oldun sessizlikten, aferin sana,
Delilik diplomandı, ben çerçevelettim.
Annem dua etti, babam sustu öylece,
Ben gözyaşını ironiyle dengeledim.

Ben büyüdüm mü, yoksa sen mi çocuk kaldın?
Yirmi beş yıl ben, senin yerini tuttum.
Her şeye “geçer” dediler, sen geçtin gerçekten,
Ama ben yerinde durdum, sustum, unuttum.

Sen gidersin, ardından çay demlenir yine,
Hayat sıradanlığıyla dalga geçer.
Ben seni anarken gülerim bazen,
Çünkü gözyaşı da bazen ironi içer.

Şimdi sensiz demlenir, ama tadı yok,
Bardağın kenarında adın buğulanır.
Çay soğur, ben ısınmam, dünya döner,
Ve ironi bu ya: hâlâ seni ararım.


Ferdaca