Ben akıllıyım, her şeyi bilirim,
Gözlerimle evreni tarar,
Ama aynada yüzümü görmekte zorlanırım,
Çünkü ben, hep başkalarını izlerim.

Dünyayı değiştirebilirim diyorum,
Küçük bir düğmeyi yanlış yere basıp,
Bir dakika sonra kaybolan saatimi bulurum,
Ve saatin yanlış olduğunu anlayamam,
Çünkü zaman zaten bana uymuyor.

Konuşurum, büyük sözler ederim,
Bazen en doğru bildiğim,
Yanlış bir çözüm olur,
Ve ben hâlâ doğru olduğuma inanırım.

Her işin en akıllı yolu bende,
Ama hep kaybolurum sokakta,
Evet, ben akıllıyım,
Ama bu akıl, beni bir çukura düşürür.

Kafamda planlar var, harita çizdim,
Ama hiç bir zaman doğru yola çıkamadım,
Sonuç?
Bir kadeh kahve alıp, hayatın ironisini içiyorum,
Çünkü ben, her şeyin farkındayım… ama fark etmiyorum!

Bazen kararlarım keskin,
Ama adım attıkça bulanıklaşır,
İleri gitmeye çalışırken geri düşerim,
Ve düşerken de, “Yine ben kazandım” derim.

Bütün dünyayı çözmeye kalkarım,
Ama sabah uyanınca uyandığımı bile unuturum,
Evet, ben akıllıyım,
Ama bir odada ışığı açarken, karanlığa adım atarım.

Herkes bana hayran,
Oysa ben kendi gölgemden korkarım,
Ve gülerek söylüyorum:
"Evet, ben akıllıyım, ama bazen bu akıl,
Beni kendimden daha uzak yapar."


Ferdaca