İçim seni çekiyor.
Her iç çekişimde sanki birer birer ateşböcekleri yanıyor her zerremde..
O ışıklar ya umut oluyor bana ya da hasret.
Umut kuş olup uçarken gökyüzümde, hasret bir cehennem oluyor.
Ve ben bu kadar yakacağını bilmeden yürüyorum ateşe.
Yakıyor... Öyle yakıyor ki köz oluyorum.
Hiçliğin ortasında hiç kalıyorum.
Sonra bir ses duyuyorum bir kanat çırpış..
Umudumun kanat çırpışlarını duyuyorum.
Bu umut cehennemime su oluyor sanki.
Alevler sönüyor.
Ateşimin dumanından zifiri karanlık olan gökyüzüm, mavi oluyor aniden..
Yeni umutlara koca bir ev oluyor.
Sonra ne yürüdüğüm ateşleri hatırlıyorum, ne de hiçliğin ortasında hiç kalışlarımı..
Bir umut kırıntım bütün yangınımı, bütün hiçliğimi unutturuyor bana.
Yeniden doğuyorum sanki..
Doğarken ilk ölürken son nefesin gizinde saklı yaşamak