Bu şiir bir suyun hafızasıdır—
ebru deseninde kaybolmuş zamanın
renge dönmüş hüznüyle konuşur.
Her dize, bir göz kırpımı gibi
gecenin tenine düşen soluk bir ışıksızlık;
her imge, ruhun derinliklerinden kopup gelen
bir sükût dalgasıdır.

“Ve ebruydu...” diyerek başlar her kopuş—
sanki renklerin bile ağlamaya meyilli olduğu
bir düş zamanıdır bu.
Bulutlar sır gibi taşır yükünü,
ve serpintiler...
sadece yağmur değil,
anlamın gözlerinden düşen kırılgan hikâyelerdir.
Sular, göğsünde uyutur geçmişi
ve şiir, sabrın aynasına çizilen
ruhsal bir rüya olur.

Tanıdık bir hatıranın
gülümsemenin gerisine gizlenişi,
bir yıkımın en nazik halidir burada.
Ve sonra umut,
adını bilmediği bir yalnızlıkta
vurulur sessizce—
çünkü bazen yalnızlık,
sadece terk edilmişlik değil,
kendi içimize gömdüğümüz kalabalıktır.

On iki zaman olur “sen”,
ve her biri bir ecelin gölgesinde yürür.
Kum saati bile bilmez artık
hangi vakitte kayboldun.

Bu şiir,
baharda savrulan çiçeklerin değil
karanlıkta donan çiçeklerin fısıltısıdır.
Ve ebrudur yine—
ruhun tüm şatafatıyla
bir sabır aynasına bırakılmış
sessiz bir haykırıştır.

Sevgili şairemin yüreğinden sevgiyle öpüyorum 💐

Şiir çok çok güzel.

Usta ve demli bir kalemden çıktığı belli.
.sizi takip etmek güzel olacak

Tebrikler.

Sevgidir elbette, şairi dillendiren, bu güzel bahar gününde, şiire, şaire merhaba diyor, eserinizi, yazdıran yüreğinizi ve kaleminizi kutluyorum yürekten. Gönlün abat olsun, huzurla dolsun, tüm şiirlerin mükemmel ve de benzersiz olsun. Şiirle kal, sevgiyle kal, hoşça kal

“Ve ebruydu…” diyerek başlayan bu şiir, bir renk değil, bir sızı olarak damlıyor kalbin içine. Ebru Asya'nın kelimeleri tıpkı suya bırakılan boya gibi önce yayılıyor, sonra şekilleniyor, nihayetinde acının en estetik haliyle donuyor mısralarda. Her dizede zamanla şekil değiştiren bir hüzün, sessizce derinleşen bir kayboluş var.

“On iki de. sen on iki ecel oldu” dizesi, zamanı bıçak gibi kesip duygunun damarına işliyor. Bu şiir, yalnızca bir estetik değil; sabrın, bekleyişin, kaybın ve sessiz çığlıkların aynası. Çünkü ebru, her damlada bir iç yangınıdır; görünmeyeni gösteren bir ruhtur.

Nietzsche, “Sanat olmasaydı, gerçekler karşısında yaşayamazdık,” der. İşte bu şiir, o yaşanamaz gerçeklere karşı ruhun direnişidir.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız,
Delibal Celil ÇINKIR

Siir, yoğun bir melankoli ve derin bir içsel evren taşıyor. Her dizede bir anlam arayışı, bir kayboluş ve bir tür zamanın ötesine geçen bir hüzün hissediliyor. "Ebru" metaforu, hem bir sanat formu olarak suyun yüzeyindeki renklerin geçici ve değişken doğasını, hem de duyguların ve hatıraların geçici ama iz bırakıcı izlerini anlatıyor gibi görünüyor.

Bu şiir, zamanın ve belleğin iç içe geçtiği bir dünyayı çağrıştırıyor. İsimler, tarihsel momentler ya da günlük hayatın bağlamından bağımsız bir duygusal derinlik yaratıyor. Her bir "ve ebruydu..." tekrarında, zamanla silinen ve yeniden şekillenen bir kayboluş anlatılıyor.

Yüreğinize sağlık Sevgili Ebru

Sevgiyle 🍀