İnsan olabilmek zor be Cevahir!
Hele ki insan kalabilmek daha da zor!

El yordamıyla tutunduğumuz hayat
Bir kıtlık mevsimi gibi üstümüzde hep
Neye gözümüz ilişse
Üstümüze garipliğimizin gölgesi düşer
Yutkunsak da yutamayız bir yudum sevgiyi…


Yetim acılar birikir koynumuzda
Öksüzdür hep vuslat hayallerimiz

Dudağımızda kekremsi bir gülücük
Sınırında dolaşmak ölümün
Suyu bitecek diye
Denizin kıyısında susuz kalmak
Ve güzellikten yanı hep kısmetsiz olmak
Hep bizim bahtımıza yazımıdır be Cevahir?


Söylesene;
‘’dokunmayın ağlasın, ağladıkça açılır’’ sözüne
doğrudur deyip şahitlik eder misin?

Eğer ki bir anlamı varsa bu sözün
Anne şefkatiyle başımı okşayanım!
Gönül güvencesiyle gölgeme sığınanım ağlayınca
Neden tüm kainat ağlıyor Cevahir?


‘’ölümden başka her şey ödünç’’ demiş şair
Ne de güzel söylemiş değil mi?


Ödünç se, duyduğumuz ses, aldığımız nefes
Neden kırk yerinden kırık kalbimizi
Tekrar tekrar kırmaktan keyif duyar en sevdiklerimiz

Neden gerçeği öğrenmektense
Kendi Doğrularımıza inanırız körü körüne
Ki ne zaman azıcık mutluluk düşlesek
Neden müptezel ilan ediliriz; neden?
Bir açıklaması var mı? Söyle
Söyle be Cevahir Neden?


Bir ecel
Bir de aşktır çağrılmadan gelen
Hislerimiz karanlıkça bir mekânda
Umutlarımızın meskenidir
Başı boz dumanlı dağar
Gelene git demek yakışmazdı bize Cevahir

Hikayemiz alnımızdan okunup
Yâdlar görmesin diye acılarımızı
Gözyaşlarımızı içimize akıtmamız ondandı
Onu bilmem ama ben minnettardım
Ben çağırmadan gelip
Gelirken de onu getiren aşka



Cevahir güzel kardeşim
Şu köşede sakladığım iki minnetim var
Birisi hicran mühürlü
Maralı şah destanımın yoldaşına
Birisi de içimdeki aşkla beni alıp gidecek ecele!



……
Kendimi bildiğim andan itibaren
‘’Benim Kabe’m insanlık’’ diye çıkmıştım yola
Bazen yolumu şaştım çok üzgünüm…
Ama yinede haykırıyorum kalan insanlığımla
Her dem ‘ bakidir sevgim, onurumdur ikrarım…
Ve budur gönül mirasım Cevahir
Günü gelince ulaştır varislerime
Mirasımı ve emanetlerimi sahiplerine Cevahir…

"ölümden başka her şey ödünç"
Haydar Ergülen