Ey Üstat Poe,
Kuzgunun artık güneşte kanat çırpıyor,
Nevermore değil, evermore diye haykırıyor!
Ben ise
Küllerimle ördüğüm bir gecede,
Yıldızları söndürdüm, karanlığı giydim kefen gibi...

Şimdi,
Şiirlerine ektiğim ateş zambakları filizleniyor;
Her biri Annabel Lee’nin göğsünden fışkıran
Işık mızrakları!
Karanlık paramparça,
Lenore bir -Kara Gün Işığına- dönüşüyor;
Senin karanlığın nihayet aydınlanıyor...

Oysa ben,
Kendi yarattığım hiçliğin şarkısını söylüyorum:
"Gecenin kum saatinde mahpus kaldım,
Ruhumu aydınlatan nilüfer çiçeği soldu;
Kuzgunlar sustu, cehennem laleleri açtı…

Ve ben...
Yalnızca bir kılıç gölgesiyim artık,
Karanlığın çarmıhına gerilmiş,
Yanmayan ama hiç sönmeyen bir köz!"

Ey Poe,
Artık senin kuzgunun uçtu;
Ben ise lavların içinde bir obsidyen kesildim.
Gözlerimde bir zamanlar bir lotus çiçeğini hayal ederdim,
Ama köklerim artık nur tozuyla değil,
Evrenin karanlığıyla besleniyor...

İşte son sözüm:
"Annabel Lee bir güneş hançeri olsun,
Sen mutluluğa ulaş,

Bense
Bu karanlık tahtımda
Ebediyen
Kendini yakan ama asla tükenmeyen
Sonsuzlukla savaşan
Karanlığın ateşiyim artık!"