Senin beni sevmemen, seni dahada büyüttü gözümde…
Ta ki içindeki kalabalık yalnızlıkları fark edene dek.
Bencil duyguların sığ sularda boğulduğu bir okyanustu yüreğim.

Ben sana şiir oldum, sen kendine masal,
Kendi masalının prensesiydin buzdan tahtında oturan
Yüreğimde alevden saraylar yanarken,
Sen önüme buzdan surlar ördün.
Her adımda yanarak yürürken ben,
Senin sessizliğin karla örttü ayak izlerimi...

Ben seni çözmeye çalıştıkça,
Düğümler attın kelimelerime.
Her harf, bir yürek çarpıntısıydı oysa,
Ama sen, kelimelerimi boğan bir fırtına gibi
Yüreğimi dilsiz bir vadide bıraktın.

Yüreğin çorak, ıssız bir çöl gibi
Ektiğim her umut tohumunu yeşermeden solduruyorsun.
Neden? Ben göğe dua gibi uzanırken
Sen toprağa sırtını dönüyorsun.

Haykırışlarım sonsuz bir boşlukta yankı buldu
Oysa ben sadece gözlerine dokunmak istemiştim
Sense gözlerini aynalarda mühürledin.
Bir bakışınla bahar olabilirdin bana,
Kirpiklerinden düşen bir gülüşle
Kır çiçekleri açardı içimde.
Ama dallarımda soğuk, ruhumda AYAZ bıraktın.