Bir bahar kaldı avuçlarımda
Çam kokulu yalnızlıklardan arta kalan
Gökyüzüyle kan revan içinde yeminleşen bir çift kuş kanadı gibi

Salkım salkım zamanlar devrilirken omzuma,
Gözlerimde yosun tutmuş sabahlar
Rüzgârın dudaklarından düşen
kırık şarkılarla ıslanıyorum

Bir bahar kaldı avuçlarımda
gölgelerden doğma
Işığın utancıyla örttüğüm
Kendi kendime bile itiraf edemediğim

Yağmurların en keskin yerinden kırıldım
Göçmen bulutların yorgunluğunda
bir çocuk gibi ağladım
Ve ellerimde hâlâ titriyor
adını unuttuğum bir baharın soluğu

Bir bahar kaldı avuçlarımda
Üşüyen zamanın kırık dökük aynasında
Ne sevdalar, ne düşler geçip gitti
Bir tek o kaldı,
İnce bir gülüş gibi,
Sımsıkı tuttuğum

Bir bahar kaldı avuçlarımda
Solgun bir resim gibi
Ne dokunsam dağılır
Ne unutsam silinir

Bir bahar kaldı avuçlarımda
Sen gittin, yağmurlar gitti,
Gözlerimden bir mavi söküldü,
Yalnızlık kaldı geriye

Ve bir bahar kaldı avuçlarımda
zamanın gölgesinde silinmiş her adımda
Geceler boyu rüzgarla savruldum
bir bahar daha düşer, her şeyin ardında

Sedat Kesim