Ne zaman yağmur yağsa bu şehre adını anarım
Yağmur’un kokusu sinerken toprağa
Çayın kokusu gelir rüzgarlarla memleketinden
Çayeli ah Çayeli
Bir kor gibi düşersin içime


Dağların yamaçlarını kondurulmuş evleri düşünürüm
Yücelerden gelen sisleri
Çocuk seslerini
Balıkçıların sabah telaşını
Çay toplayan bacılarımın ekmek kavgasını
Kahvehanelerde masanın üstünde unutulan çay bardaklarını
Hasretin bir tel gibi gerili içimde
Kımıldasam kopacak


Ve sonra yaylalarını hatırlarım
Bulutların gölgesinde kaybolmuş patikalar
Göz alabildiğince yeşil
Serinliğin içinde büyüyen sessizlik
Horon sesleri karışır fırtınanın sesiyle
Tulumun ağıdı ve bir çobanın uzaklardan gelen türkü sesi


Ne zaman gözlerimi kapatsam bir yayla serinliği dokunur yüzüme
Bir kuş sürüsü
Suların şırıltısı
Ve çocukluğumun yitik gülüşü geçer gözlerimin önünden
Ah Çayeli
Adını her andığımda içimde bir dağ uyanır
Ama yollar uzanır önümde
Bir yanım sende tutuklu
Bir yanım vatan borcu için Şahinbey de
Gelemem şimdilik belki ama
Kopamam
Köklerim ceğalvere sarılı
Rüzgarın sesinde adım saklı
Her sabah başka bir şehirde uyanmayacağım nasıl olsa


Kavuşacağız yine
Mayıs yağmurlarıyla sinecek çayın kokusu içime
Bilirim ki memleket insanın gün gün artan yarasıdır
Şimdi uzaklardayım
Ama ne zaman yağmur yağsa bulunduğum şehre
Hep Çayeli’ne döner kalbim
Lakin kimse bilmez
Geleceğim elbette vatan borcu biter bitmez