Adımlarıma tüm renklerini boşaltan gökkuşağından sonra bıraktım
Sana uzanan köprüler kurmayı.

"Siz benim neler çektiğimi nereden bileceksiniz. "

İçim kırmızı sesler korosu
Yetim dünyaya bahşedilmiş hastalıklı bir ömür benimkisi
Tedirgin şehirler gibi üstelik adım
Bilsen de geçmezdi ki gökyüzündeki yüzünün dalgınlığı.

Odalara kurulmuş kaderin tık taklarında
Saatlerce birbirini bekleyen ve
Sol yanını hep boş bırakan sığıntı bedenlerin ızdırabını
Kim bilir?

Yaşam öylece akıp giderken
Yatağında öksüz uyuyan adamlar
Balkonlarda çamaşır asan kadınlar
Icimde kırmızı sesler

Issız geçen cumanın ardından
Delik deşik edilen atmosferden de gelen yok
Dua hengamesinde engellenmiş bir dilekten ibaret uykum

Yıldızlar boşaldı yine de avuçlarıma
Seni görünce dili tutuldu yine alfabenin
Yaşları göç etti gözümün
Mavi miydi vakit yoksa?



Ahmet Kaya’dan...