0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
159
Okunma
Kendi çölünü perçin perçin etmiş bir düşkün
Bir damla suyu deniz sanıp da kapılmış akışına
Akış sürüklemiş onu hayal edemeyeceği vahalara
Fidan olmuş da bir gül ekmiş hiçliğin ortasında
Günler, aylar, nice geceler geçmiş sonsuzlukta
Kuru dudaklarından çıkan sesler rüzgarda kaybolmuş
Zamanla diken bilmeden eti, kemiği gülle bir olmuş
Kanı toprağa can verirken, kendi bir gün yok olmuş
Kimseler o kan kırmızı gülü dalından koparmasın diye adını umut koymuş..
5.0
100% (1)